İlk fark ettiğimde bir adama yerini vermiş, adam sen otur diye çocuğa ısrar ediyor çocuk oturmuyordu. Tüm metrobüs izliyorduk. Sonunda o yere bambaşka bir adam oturdu ; hem çocuk hem adam ayakta kaldı. Çocuk mutlu, gitti adama sarıldı. Sonra mendil çıkartıp oturanlara koca bir gülümseme ile mendil satmaya başladı (hiç diyalog yok, sadece koca bir gülümseme) en az gördüğüm kadarı ile 6 kişi ve ben bir durak süresin de aldık. Sonra metrobüs Uzunçayır'a yaklaşırken herkese el sallayarak, gülümseyerek veda etti. Herkes gülümseyerek el salladı.
Bir hafta sonra yine metrobüste gördüm ve yine benzer bir senaryo.
İki gün içinde yine sabah yine metrobüs, bu sefer çok kalabalık metrobüste çiftlerin yanına yaklaşıp gülümseyip sempatik tavırlarla erkeğe sarılma, kıza gülümseme arkadaş tavırları....Sonra yine metrobüste yer tutma , yine yerini zorla birine verme, yine gülümseyerek mendil satma.
Bu sabah yine aynı senaryo. Yer tutmada o da benim gibi hep aynı kapıyı tercih ettiğinden aynı diziyi izliyor gibiydim. O belki bizlerin aynı kişiler olduğumuzun farkında değil ama ben konuşmadan koca bir gülümseme ve iyilik yapan iyilik bulur yaklaşımı ile satış yapan bu ufaklığı tebrik ederim.
Anlattığım kişiler "dolandırma olmuyor mu?" dedi. Ben de 2. defa aynı senaryoyu görünce öyle hissetmiştim ama görseniz o yüzündeki gülümseme o kadar tatlı ki,.
Konuşmadan gülümseyerek satış bir beceridir.
Not: Bakırköy-Şirinevler durakları arasında, gizli gizli metrobüsün arka kısımda akordeon çalan, bir emek verip para kazanmaya çalışan çocukları da seviyorum ve emeklerine saygı duyulması gerektiğini düşünüyorum.
Not: Akşam yorgun argın ev yolunda da metroda bize güzel dinletiler yapan müzisyenler , çok iyisiniz. Hep orada olmalısınız. Bir nebze de olsa bize mutluluk veriyorsunuz. Belki bu çocuklarda büyürler ve sizler gibi sanatçı olurlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder