Hande Baba Özbek, benim minik kuzenim, uyanınca neler yapacağını düşünürken sen uyanmadın............
Senin ile ilgili yazsam kitaplar olur sayfalar dolar. Her noktada sen yok musun hayatımda. İşte artık olmama düşüncen beni çıldırtıyor. Bu haksızlık bu adaletsizlik....
Açtım yine okudum whatsapp yazışmalarımızı. Ayrı şehirde de olsak yaptığımız basit şeyleri bile yazıyormuşuz. Hep bir gelecek planındaymışız. Italya gidecektik; seneye tekne turu ile koyları gezecektik, Paris Disneyland gidecektik; sen ben binecektik çocuklar gibi; dayımları alıp tatile gidecektik, evine gelip yeni evini kutlayacaktık; bir örnek o spor ayakkabılardan alacaktık .
Yüzölçümünden daha çok anı sığdırdığımız o ilçenin acısını çıkaracaktık, tüm dünyayı beraber gezip....
Son mesajın başka bir şehirde konumlarımızı paylaşıp " yakınmışız sahiden" olmuş; Peki şimdi ne olduk ...Hani yakındık...... Hiç bu kadar uzak olunur mu kuzen. Hani buluşacaktık o gün. Buluştuk ama hastanede olmamalıydı bu buluşmamız.
Seninle giden bir ben var, keşke kalan bir sen olsaydın benimle... bir acın kaldı yüreğimde geçmeyecek ...
Kuzey için tüm teyzeler Hande idi bilirsin. "Anne bu Hande benze miyor mu ?" diye seni ünlülere benzetirdi . Hastane kapısında "Neden ben Hande göremiyorum" diye sabırla bekledi.
Kelebekler her yerde biliyorum senden ................................