Belkide çocukluğumdan özlediğim, kaybettiğim tat budur diye ben de aldım bir tane.
IKEA kapısın önünde güzel dolunay ışığında bankta otururken bana da beğendiği tadı onaylatmak için
"Hiç bu kadar güzelini yedin mi anne?"
"Evet yedim oğlum ama ona benzediği için bunu da çok sevdim"
"Nerede yedin? Neden bana yedirmedin hiç?"
"Büyüdüğüm küçük ilçede yedim."
İşte o an gittim o günlere. Akşam yemekten sonra Soydan'lara dondurma almaya gitmelerimiz. Özellikle cumartesi düğün salonun müziğini arkada bırakıp kuzenler ordusu ile eğlenen kalabalık gruplar arasına karışıp gidişimiz, annelere kapta kiloluk bize külahta aldığımız dondurmaların tadı geldi aklıma. Vanilyalı dondurma......
"Bana da ısmarlar mısın bir gün orada?"
"Tamam..."
O an aklıma geldi. bir gün bu sahneyi hatırlayacak mıydı ki?
"Kuzey bir gün bu anı hatırlar mısın ki? IKEA önünde beraber dondurma yediğimizi?"
"Hatırlayamam anne. Hiç zannetmiyorum. Ben büyüyorum ve anılarım çoğu yavaş yavaş silinecek"
"@½&#....Ama oğlum bazı anılar hiç beklemediğin bir anda aklına gelir ve hatırlarsın. Mesala suan benim vanilyalı dondurma için hatırladıklarım"
Durumu riske atmamak için buraya yazmak istedim. Bakalım belkide hatırlarsın. soğuk vanilyalı dondurmalarımızı yerken ısınmak için sarıldığımızı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder